schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief!
Het grootste probleem van de PR-industrie: Aandachtsinflatie
Blog
Opinie
Jos Govaart
11-07-2016
In gesprekken met klanten en prospects heb ik nogal eens slecht nieuws te vertellen. Zoals: Onze succesvolle cases geven garanties op niets, bijvoorbeeld. Of: Als je drie jaar geleden nog twaalf keer per jaar het nieuws haalde, dan is de kans groot, dat als je doet wat je deed, dat nu is afgenomen naar zo'n zes keer per jaar. En van die zes keer moet je je ook nog maar afvragen wat die publiciteit precies betekent. En dan ben ik - vraag het maar aan m'n geliefde, die kan het weten-, nog een optimist ook. Maar we kunnen er niet omheen. Er is in grote mate sprake van aandachtsinflatie !
The war on attention
Wat is nu helemaal het probleem? Iedereen vecht om aandacht. BEHALVE SYLVIE MEIS!!! . We kunnen zeggen dat het aantal journalisten afneemt. Dat kranten en tijdschriften omvallen. We kunnen niet echt zeggen dat er minder "nieuwsverhalen" zijn. De groei op dat vlak is, zeker op mondiaal niveau, bizár te noemen. En toch willen we die "verdiende aandacht" , of "earned media". Hoe je het ook wil noemen. En dat is terecht. Want earned media heeft effect op het presteren van je advertising, bijvoorbeeld. Als jij twee banners voorgeschoteld krijgt dan is de kans dát je klikt al niet supergroot. Maar als je kunt kiezen tussen een bedrijf dat je vertrouwt en een bedrijf waarvan je de reputatie onduidelijk of negatief vindt, dan zul je niet klikken. Christopher Penn van Shift Communications schrijft in zijn laatste e-book ook een uitgebreid verhaal over de impact die Public Relations heeft ten aanzien van de Customer Journey. Het goede nieuws? Op veel meer vlakken dan alleen "Awareness". Wat? Lees en download vooral het E-book. Hij verdient het linkje.
Meer content, minder "objectieve verslaggeving"
In de afgelopen tien jaar is de kiem gelegd voor de heruitvinding van ons vak. Althans, die moet plaatsvinden willen wij als industrie blijven bestaan, zo stelt Penn. En dat is best begrijpelijk. Nog maar tien jaar geleden rapporteerde Google News wereldwijd 6 miljoen verhalen per jaar. Dat is inmiddels opgelopen tot de enorme hoeveelheid van 65 miljoen verhalen, per jaar. En dat in een tijdperk van dalende oplages en budget cuts daar waar het gaat om onderzoeksjournalistiek. Daar komt bij dat we ook strijden tegen de aandacht die de talloze apps op onze telefoon van ons vragen. De contentdiarree die via verschillende "social" channels op ons afgevuurd wordt. Dat is allemaal nogal wat. Hoe zorg je dan dat je als PR-adviseur je werk nog goed kunt doen?
Data versus de onderbuik
Penn's opvattingen zijn confronterend, rigoreus ook. Maar het is goed dat zijn gedachten er zijn. We kunnen in ons vak niet meer alleen op de onderbuik varen. We moeten vragen stellen die we met data kunnen onderbouwen. We moeten die data kunnen analyseren en juist kunnen interpreteren. We moeten de vraag die onze klanten stellen los kunnen laten. En naar de objectieve werkelijkheid kijken. Maar toen ging de wekker. Want hoe ga ik dat doen? Er liggen briefings, er liggen deadlines. Klanten van nu zitten - een enkele mooie uitzondering daargelaten- nog niet hard te wachten op het ontdekken van de nieuwe wereld. Ten eerste zal het wel loslopen. Ten tweede heeft 70% toch al een andere baan als het eenmaal zover is. Wie dan leeft, wie dan... etc.
Eerste Experimenten
Rome is niet in een dag gebouwd zeggen ze. En dus gaan we experimenteren. We nemen momenteel de campagnes onder de loep die publicitair succesvol zijn geweest. Ik ben benieuwd hoe die ervaring wordt. Ontnuchterend omdat het werkelijke resultaat een tikje tegenvalt? Leerzaam, omdat we precies snappen wát ervoor zorgt dat iets écht aanzet tot actie? Of kloppen we onszelf op de schouder omdat we bevestigd zien dat dat "earned" stuk toch echt wel de grootste kunst van het marcomvak is? Ik hoop eigenlijk op een combinatie van alledrie. Urgentie, écht iets leren, en vooruit, een bemoedigend schouderklopje.
The war on attention
Wat is nu helemaal het probleem? Iedereen vecht om aandacht. BEHALVE SYLVIE MEIS!!! . We kunnen zeggen dat het aantal journalisten afneemt. Dat kranten en tijdschriften omvallen. We kunnen niet echt zeggen dat er minder "nieuwsverhalen" zijn. De groei op dat vlak is, zeker op mondiaal niveau, bizár te noemen. En toch willen we die "verdiende aandacht" , of "earned media". Hoe je het ook wil noemen. En dat is terecht. Want earned media heeft effect op het presteren van je advertising, bijvoorbeeld. Als jij twee banners voorgeschoteld krijgt dan is de kans dát je klikt al niet supergroot. Maar als je kunt kiezen tussen een bedrijf dat je vertrouwt en een bedrijf waarvan je de reputatie onduidelijk of negatief vindt, dan zul je niet klikken. Christopher Penn van Shift Communications schrijft in zijn laatste e-book ook een uitgebreid verhaal over de impact die Public Relations heeft ten aanzien van de Customer Journey. Het goede nieuws? Op veel meer vlakken dan alleen "Awareness". Wat? Lees en download vooral het E-book. Hij verdient het linkje.
Meer content, minder "objectieve verslaggeving"
In de afgelopen tien jaar is de kiem gelegd voor de heruitvinding van ons vak. Althans, die moet plaatsvinden willen wij als industrie blijven bestaan, zo stelt Penn. En dat is best begrijpelijk. Nog maar tien jaar geleden rapporteerde Google News wereldwijd 6 miljoen verhalen per jaar. Dat is inmiddels opgelopen tot de enorme hoeveelheid van 65 miljoen verhalen, per jaar. En dat in een tijdperk van dalende oplages en budget cuts daar waar het gaat om onderzoeksjournalistiek. Daar komt bij dat we ook strijden tegen de aandacht die de talloze apps op onze telefoon van ons vragen. De contentdiarree die via verschillende "social" channels op ons afgevuurd wordt. Dat is allemaal nogal wat. Hoe zorg je dan dat je als PR-adviseur je werk nog goed kunt doen?
Data versus de onderbuik
Penn's opvattingen zijn confronterend, rigoreus ook. Maar het is goed dat zijn gedachten er zijn. We kunnen in ons vak niet meer alleen op de onderbuik varen. We moeten vragen stellen die we met data kunnen onderbouwen. We moeten die data kunnen analyseren en juist kunnen interpreteren. We moeten de vraag die onze klanten stellen los kunnen laten. En naar de objectieve werkelijkheid kijken. Maar toen ging de wekker. Want hoe ga ik dat doen? Er liggen briefings, er liggen deadlines. Klanten van nu zitten - een enkele mooie uitzondering daargelaten- nog niet hard te wachten op het ontdekken van de nieuwe wereld. Ten eerste zal het wel loslopen. Ten tweede heeft 70% toch al een andere baan als het eenmaal zover is. Wie dan leeft, wie dan... etc.
Eerste Experimenten
Rome is niet in een dag gebouwd zeggen ze. En dus gaan we experimenteren. We nemen momenteel de campagnes onder de loep die publicitair succesvol zijn geweest. Ik ben benieuwd hoe die ervaring wordt. Ontnuchterend omdat het werkelijke resultaat een tikje tegenvalt? Leerzaam, omdat we precies snappen wát ervoor zorgt dat iets écht aanzet tot actie? Of kloppen we onszelf op de schouder omdat we bevestigd zien dat dat "earned" stuk toch echt wel de grootste kunst van het marcomvak is? Ik hoop eigenlijk op een combinatie van alledrie. Urgentie, écht iets leren, en vooruit, een bemoedigend schouderklopje.
