Het circus dat altijd geopend is: de gespannen relatie tussen journalisten en pr-mensen

Naar goed gebruik dacht ik: laten we nu eerst zelf even in de spiegel kijken. Zijn we vooraf duidelijk over onze intenties? En snappen we zelf nu wel een beetje wat de rolverdeling tussen de journalistiek en pr-mensen is? Simpel gezegd. Journalisten gaan over de vragen, wij als pr-mensen/onze opdrachtgevers gaan dan over de antwoorden die we geven, die journalist gaat dan vervolgens over het verhaal. Dat is immers persvrijheid. En citaten moeten kloppen en die moet je (met de context van het hele verhaal, vind ik) wel even laten checken. Het probleem zit ‘m natuurlijk in al die woordvoerders en andere spinnende figuren die het knopje track changes net te goed kunnen vinden in hun tekstverwerker. Onze tip: doe dat nou niet. Kijk naar dat stuk, houdt het bij de feitelijke onjuistheden, en doe niet al te lastig. En als je oprecht denkt dat je de journalist aan een beter stuk kunt helpen door een tip of een toevoeging, breng het dan ook zo. Maar ga dat niet in het document zelf zitten doen. Als ik journalist zou zijn en ik krijg mijn hele verhaal verbouwd terug, dan snap ik best dat het de laatste keer is dat je dat zo doet.

 

Koester de Efteling-gedachte nou ook een beetje.
Lieve woordvoerders en pr-mensen. Je moet soms ook een beetje boerenslim zijn. In dat flutonderzoekje van laatst staat dat 9 van de 10 journalisten nooit persoonlijk contact hebben met pr-mensen. Wij weten allemaal dat dat lariekoek en apenkool is, maar laat die waan lekker zitten en maak je niet zo boos. Een journalist moet je altijd het gevoel geven dat hij de dirigent van het verhaal is. Hoeveel je ook probeert te beïnvloeden, het is belangrijk om dat vrije karakter van het vak een beetje te voeden. Ik noem het ook wel de Efteling-gedachte. Het in stand houden van de gedachte dat je alles zelf doet. Sommige opdrachtgevers hebben dat ook. Die willen het ook liever niet hebben dat alle bureaus die hen helpen met hun communicatie dat werk etaleren.

Het belang van een journalist is vrij overzichtelijk. Je doet aan waarheidsvinding, of je maakt content waarop geklikt wordt. Je maakt dus iets dat relevant is voor degene die het leest. Dat is een vrij overzichtelijke opdracht. Voor ons als pr-mensen bij een bureau ligt het iets anders. Wij proberen een verhaal te ‘verkopen’ via ‘derden’. Dat is niet altijd even makkelijk. Collega Monique legt in het andere blog van vandaag uit hoe dat moet. Maar of jij wel of niet dat naampje eventjes noemt. Het maakt het verhaal niet meteen mega-commercieel zolang jij vasthoudt aan je eigen insteek. Dat valt heus wel weer mee. En als je dat doet dan zorg je ook dat de economie een beetje blijft draaien. Gelukkig begreep de opdrachtgever in kwestie dit keer heel goed wat er aan de hand was en welk werk mijn collega’s hier ingestoken hadden. Dat is niet altijd zo. Je een heel klein beetje in de ander verplaatsen is zo gek nog niet. En als twee gasten er in de kelder van een kroeg uitkomen, dan lukt het jullie vast ook wel.