De advertisingindustrie wordt, zelfs door mensen die er niets vanaf weten, gekenmerkt door allerlei prijzen die te winnen vallen. Die prijzen zijn goed voor prestige, je komt erdoor op de lijstjes van de pitchbegeleiders, het levert gezellige avonden op en prijzen zijn soms best een aardige motivatie voor de teams die werken op een ‘account’ (in normaal Nederlands: opdrachtgever). Voor de PR & communicatie-industrie ligt dat lastiger. Internationaal is er best het een en ander, maar nationaal wil het allemaal nog niet zo vlotten. Marketingreport zag de kans schoon om toch iets te doen, en maakte deze week meteen de lastigheid van deze specifieke tak van sport mee.
Communicatieprijzen: goed voor de trots of egotripperij?
Blog
PR
Jos Govaart
02-05-2024
De prijzen in reclameland op een rijtje
The Dutch PR Awards zijn weer terug
Het ging deze week ook even mis bij de eerste nominaties van de Dutch PR Awards. Mensen hadden een week of vijf de tijd om voordrachten te doen voor een drietal prijzen: Woordvoerder van het jaar, PR-persoon van het jaar en PR-talent van het jaar. De jury, bestaande uit tien vrouwen en vijf mannen, had de inzendingen beoordeeld, en daaruit kwamen nominaties voor vijf mannelijke woordvoerders, vijf vrouwelijke PR-personen van het jaar, en een mannelijke (die eer is aan mij), drie vrouwelijke en 1 mannelijk talent van het jaar. Overall dus een prima afspiegeling van het vak. Per subcategorie kun je daar over twisten, en dat werd dan ook uitgebreid gedaan.
Niet voor iedereen telt het opgetelde beeld
Als jij woordvoerder bent en je ziet daar vijf witte mannen van een zekere leeftijd, dan kan ik mij heel goed voorstellen dat je daar als een stekker van baalt. Dat maakt niet ineens alles ruk aan deze verkiezing. Andersom geredeneerd is het ook zo dat als mensen kritiek uiten op dat beeld, dat het goed is om eens te vragen en te luisteren naar het waarom daarvan. Vijf witte mannen in één categorie: iedereen boos. In de categorie waar ik zelf genomineerd ben, is het beeld compleet tegengesteld. Maar je zal maar woordvoerder zijn. Dan zal die PR-persoon van het jaar je ook jeuken. Want je noemt jezelf natuurlijk helemaal geen PR, waarom zou je ook? En als je je niet herkent in het beeld van de vijf gesuggereerde toppers in het vakgebied? Dan is dat toch iets waar je als organisatie van kunt leren, voor de volgende keer.
Volgend jaar weer!
Want dat staat voor mij boven water. Hulde aan iedereen die de moed heeft gehad om deze PR-prijs weer nieuw leven in te blazen. Er kunnen ongetwijfeld dingen beter en scherper. Voor de editie van volgend jaar dan. En als de woordvoerder van het jaar écht goed is, dan grijpt ie op 26 juni het moment wel even aan om een zinnig woordje te voeren.
Poeh poeh. Wat zijn ze toch talrijk die prijzen, in de advertisingwereld, ze zijn haast niet te begrijpen voor de leek. Ik som ze voor het gemak even op zodat u ze begrijpt. De prijs der prijzen (daar zijn velen het toch wel over eens) is de Effie. De prijs voor het meest effectieve werk. Een inzending voor een Effie doen kost veel tijd en veel geld. Je moet er echt met onderzoek onderbouwen dat de inzet van communicatie heeft bijgedragen aan echte keiharde doelstellingen. Daarom ook met recht de prijs die de meeste prestige geniet. Dan heb je de lamp van de ADCN. Dat is van oudsher de prijs voor creatief werk. Ook best een duidelijk stempel. Daar zo’n beetje tussenin zit de Esprix. Die kijkt naar een mix van creatief en effectief werk. De San Accenten vieren het vak in z’n totaliteit en de Loekie is de grote publieksprijs. Voor de beste media-inzet heb je dan ook nog de Amma’s. En ongetwijfeld vergeet ik dan nog prijzen van enig belang.
Vanaf 26 juni hebben we dan na tien jaar afwezigheid weer The Dutch PR Awards. En binnen Logeion is er de Galjaardprijs voor het beste initiatief voor publieke communicatie. Jarenlang was er ook de communicatieman/vrouw van het jaar. Maar dat was een prijs die behoorlijk wat discussie opleverde.
Waarom is het voor communicatie- en pr-mensen nou zoiets lastigs? Dat prijzencircus? Veel van deze mensen zijn inhoudelijk gedreven. Elkaar prijzen voeren voelt vaak een beetje viezig. Ook is het schier onmogelijk om tot voorwaarden en categorieën te komen waar iedereen zich in kan vinden.
Niet voor iedereen telt het opgetelde beeld
Als jij woordvoerder bent en je ziet daar vijf witte mannen van een zekere leeftijd, dan kan ik mij heel goed voorstellen dat je daar als een stekker van baalt. Dat maakt niet ineens alles ruk aan deze verkiezing. Andersom geredeneerd is het ook zo dat als mensen kritiek uiten op dat beeld, dat het goed is om eens te vragen en te luisteren naar het waarom daarvan. Vijf witte mannen in één categorie: iedereen boos. In de categorie waar ik zelf genomineerd ben, is het beeld compleet tegengesteld. Maar je zal maar woordvoerder zijn. Dan zal die PR-persoon van het jaar je ook jeuken. Want je noemt jezelf natuurlijk helemaal geen PR, waarom zou je ook? En als je je niet herkent in het beeld van de vijf gesuggereerde toppers in het vakgebied? Dan is dat toch iets waar je als organisatie van kunt leren, voor de volgende keer.
Volgend jaar weer!
Want dat staat voor mij boven water. Hulde aan iedereen die de moed heeft gehad om deze PR-prijs weer nieuw leven in te blazen. Er kunnen ongetwijfeld dingen beter en scherper. Voor de editie van volgend jaar dan. En als de woordvoerder van het jaar écht goed is, dan grijpt ie op 26 juni het moment wel even aan om een zinnig woordje te voeren.
Verleg je grenzen!
schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief!